Με λένε δρόμο

Παίρνω βαθιά ανάσα και τα βγάζω όλα από μέσα μου με τη μία. Όχι ακριβώς όλα, αυτά που γίνανε απόψε, μέσα σε λίγες ώρες, εκεί που όλοι λένε ότι καταλαβαίνουν, κατανοούν αλλά πάντα μα πάντα δείχνουν ότι δε νιώθουν τίποτα και απλά θέλουν να σε ξεφορτωθούν από τον μικρόκοσμο τους. Σαν σκουπίδι στον κάδο, κακό σπυρί που βγήκε σε ακατάλληλο σημείο και τους πονά και τους γδέρνει.

Συναίσθημα όχι συμφέρον.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά αυτό το απόγευμα, όντας πιο χαρούμενος και ήρεμος μετά από πολύ καιρό, αλλά δε θα το κάνω. Δε θα το κάνω όχι γιατί έχω να φοβηθώ κάτι όσον αφορά το μέλλον της ομάδας μου, το οποίο είναι αρκετά δυσοίωνο αλλά είμαστε εδώ και το παλεύουμε, αλλά για τις εξελίξεις που βιώσαμε όλοι χθες.