Γένοβα, 20 Ιουλίου 2001, ακριβώς 15 χρόνια πίσω στο θυμητικό του νου η σημαδιακή ημέρα που ο καπιταλισμός έριξε το σπόρο της αδυσώπητης βίας σε όσους αντιστέκονται.
Ημέρα που έμελλε να αλλάξει την οπτική ματιά και του πιο απαθούς σε αντιδράσεις και διαμαρτυρίες ανθρώπου, η στιγμή που μονομιάς όρισε τις μελλοντικές αφυπνίσεις συνειδήσεων σε όλο τον πλανήτη.
Σε αυτούς που νιώθουν, σε όσους καταλαβαίνουν και σκέφτονται με την καρδιά και όχι με την τσέπη και το συμφέρον. Αυτούς που συμπονούν, στέκονται αλληλέγγυοι και τολμούν να θυσιαστούν για τον διπλανό τους.
Αν ήταν χρώμα θα ήταν όλα τα ουράνια τόξα της γης. Αν ήταν σημάδι, σίγουρα θα ήταν η πιο φωτεινή ηλιαχτίδα που ενόσω χαράζει το σκοτάδι, φέρνει όνειρα και ελπίδες πολλές. Πέτρα που σπάει το τζάμι από το παράθυρο και ξυπνά τις ψυχές που είναι σε λήθαργο και έχουν αποδεχτεί την ζωή του δούλου και του υποχείριου των εκμεταλλευτών του συστήματος.
Ενός συστήματος που στο όνομα της ανάπτυξης έχει χωρίσει τον κόσμο με σύνορα, τους ανθρώπους σε κατηγορίες και επαναλαμβάνει τα ίδια βάρβαρα και αιματηρά εγκλήματα του. Ξανά και ξανά. Παλιά ήταν τα σύρματα και τα ναρκοπέδια, τώρα είναι οι θάλασσες και τα ταξιδιωτικά έγγραφα. Κάποτε είχαν τους σκλάβους, σήμερα τους ενοικιαζόμενους εργάτες, αφού τους έχουν ελέγξει και επιλέξει με κάθε λεπτομέρεια.
Δομές φιλοξενίας προσφύγων, στρατόπεδα συγκέντρωσης, αιτήσεις ασύλου και βίζας σε όσους χρειάζονται να θυσιάσουν στο γρανάζια της εξουσίας τους, στο βωμό του κέρδους των φθηνών εργατικών χεριών που χρειάζονται οι ματωμένες βιομηχανίες τους.
Κάρλος, Αλέξης, Παύλος και πόσοι άλλοι, θυσία στον αγώνα ενάντια σε όλους αυτούς τους τύραννους της ζωής, κόντρα στους τρομοκράτες με τις γραβάτες που ελέγχουν τις τράπεζες και τα υπουργεία. Άμμος στα γρανάζια των πολιτικών που δολοφονούν και της πολιτικές τους που σκοτώνουν.
Δικαστές που αθωώνουν ένστολους δολοφόνους αγωνιστών, πολιτικών που απαλλάσσουν και αποσιωπούν εγκλήματα κρατικών υπαλλήλων σε αυτούς που υψώνουν τη γροθιά ψηλά.
Ωμή καταστολή, ανασφάλιστη εργασία, απλήρωτη εργασία, εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος για την κονόμα, ματωμένος χρυσός, λογοκρισία, αφαίρεση εργασιακών δικαιωμάτων, περιορισμός κάθε ελευθερίας, ασφυξία σε κάθε τι θυμίζει και φέρνει σε αληθινή ζωή.
Κανένα τέλος δεν ήρθε, το σώμα μπορεί να δολοφονείται, να κατακρεουργείται, να καταδικάζεται σε θάνατο αλλά ποτέ δεν ξεχνιέται. Δεν λησμονιέται η πράξη του αγωνιστή, η μνήμη καθοδηγεί το μέλλον και η ιστορία αυτή η μικρή διδάσκει πώς και από πού ήρθαμε σε αυτό το χαμό.
Κανένας δεν ξεχνιέται, κανένας δεν χάνεται. Αυτό που έσπειραν οι δειλοί φασίστες, το ανταμώνουν παντού μπροστά τους. Σε όλους τους συλλογικούς χώρους, σε κάθε κίνημα που γεννιέται στο δρόμο και δυναμώνει σαν το πυρωμένο ατσάλι στη φωτιά.
Θεσσαλονίκη, 20 Ιουλίου 2016.
Για τον Κάρλος, νέος για πάντα στις καρδιές μας.
TheKoulWay 