Παίρνω βαθιά ανάσα και τα βγάζω όλα από μέσα μου με τη μία. Όχι ακριβώς όλα, αυτά που γίνανε απόψε, μέσα σε λίγες ώρες, εκεί που όλοι λένε ότι καταλαβαίνουν, κατανοούν αλλά πάντα μα πάντα δείχνουν ότι δε νιώθουν τίποτα και απλά θέλουν να σε ξεφορτωθούν από τον μικρόκοσμο τους. Σαν σκουπίδι στον κάδο, κακό σπυρί που βγήκε σε ακατάλληλο σημείο και τους πονά και τους γδέρνει.
Φάνηκε από νωρίς το πώς θα εξελιχθεί η βραδιά. Ένστολοι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά και μη, στήθηκαν από νωρίς σε κεντρικά σημεία της πόλης, πέριξ του Παλέ. Εκεί όπου είχε οριστεί το ραντεβού των οπαδών του θεού του πολέμου Άρη.
Ο ήλιος έκαιγε ακόμα όταν το περήφανο σώμα της τάξης και της ασφάλειας του πολίτη είχε προσαγάγει δεκάδες πολίτες που κατευθύνονταν προς το γήπεδο που δόξασε ο Νίκος Γκάλης. Ενοχοποιητικό κριτήριο, στοιχείο, πειστήριο τα κιτρινόμαυρα χρώματα και το σήμα του θεού του πολέμου.
Σε ένα απόγευμα απαγορεύτηκαν τα κασκόλ, τα καπέλα, οι κονκάρδες οι φανέλες και οτιδήποτε είχε να κάνει με ΑΡΗ. Ο δημόσιος τομέας γράφει υπερωρίες για να μπορεί ο νοικοκυραίος να βολευτεί στον καναπέ του και να απολαύσει το καθημερινό μενού της αποχαύνωσης που προσφέρει απλόχερα το τηλεοπτικό κόμμα της Ελληνικής «φρουτοπίας».
Το πρώτο σύνθημα δεν ακούστηκε καλά καλά στο κέντρο της πόλης και ήδη μετρούσαμε απώλειες. Στο Λευκό Πύργο πήραμε γραμμή το τι θα επακολουθήσει. Τείχος από ανθρώπινα τούβλα, με στολές και κράνη, προέταξαν όπλα, γκλόμπ και χημικά στο διάβα μας.
Δεν έπρεπε να διακόψουμε, παρενοχλήσουμε την ομιλία του εκλεκτού του εθνικού μας εργολάβου, που αποζητούσε την ψήφο των παραπλανημένων σε παραλιακό ξενοδοχείο της πόλης, ενώ λίγα χιλιόμετρα παρακάτω η εκλεκτή «επένδυση» του κατέστρεφε ένα κομμάτι της Χαλκιδικής μας. Όλα για το συμφέρον του εργολάβου, εκδότη, επενδυτή, πατριώτη.
Οι δημοσιογράφοι χαρακτήρισαν την επίθεση των ένστολων δημοσίων υπαλλήλων στην πορεία των οπαδών του ΑΡΗ σαν αναίτια, χωρίς λόγο, αψυχολόγητη και άλλα πολλά. Για όσους ξέρουν όμως, όσους έχουν βγει ξανά στο δρόμο της δικαίωσης και της διεκδίκησης, ξέρουν πως ο νόμος αντιδρά και επιβάλλει την άποψη του στην πλάτη του πολίτη.
Άνω κάτω η πόλη, αυτό το ξέρατε όλοι, οι μπάτσοι να ρίχνουν χημικά και να σημαδεύουν ψηλά τις βομβίδες κρότου λάμψης. Είδαμε σπρέι πιπεριού από νωρίς στο κέντρο από ένστολους νόμιμα φέροντες τη βία τρομοκράτες. Αποθάρρυναν όσους αποφάσισαν να στηρίξουν και να διαμαρτυρηθούν, προσήγαγαν όσους είχαν πονηρή φάτσα και περίεργο ντύσιμο.
Εμείς τα παιδιά του εργάτη, αυτού που μετράει τα ψιλά του για να βγάλει τη βδομάδα, τολμήσαμε να αποφασίσουμε να υψώσουμε το ανάστημα μας απέναντι στο σύστημα. Στο σύστημα της διαπλοκής, των εφοπλιστών, των πλουσίων, που αγόγγυστα και αδιαμαρτύρητα μια μεγάλη πλειοψηφία ομοίων μας, τους στηρίζουν, τους θαυμάζουν και τους επικροτούν.
Πρόβατα που σέρνονται πίσω από το ντέφι του κάθε στημένου. Ουρές φανατισμένων που αποζητούν μόνο τη νίκη, ακόμα και αν είναι πιο σάπια και από σάπιο φρούτο. Διακρίσεις, τίτλους και άλλα καλά, αρκεί να είναι δικά τους, όσο στημένα και σάπια να είναι. Τους αρκεί που είναι δικά τους.
Πάμε κόντρα λοιπόν, ακόμα και στους δικούς μας ανθρώπους. Το κάγκελο που τρώνε τα αδέρφια ενάντια στα συστημικά κομμάτια της καθημερινότητας μας, θυσία στο βωμό της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας μας. Της δικής μας ελευθερίας, των πολλών, γιατί οι δεκάδες συλληφθέντες στα κρατητήρια είναι μια σταγόνα στον ωκεανό που βγήκε στο δρόμο.
Η σπίθα που περιμέναμε για να πάρει φωτιά το φιτίλι και να κάνει τη δουλειά του, να πυροδοτήσει αλυσιδωτές εκρήξεις σε όλα τα μήκη και πλάτη της κοινωνίας μας. Την οργή που θα πάρει σάρκα και οστά και θα τους πνίξει όλους, μακριά από συμφέροντα και κέρδη, οργή για την αδικία της αγαπημένης σου ιδέας.
Πολύ αργά για δάκρυα, πολύ νωρίς για χαμόγελα. Η μάχη συνεχίζεται, ολοένα και πιο δυναμικά, πιο αντιδραστικά, θα δώσουμε τις απαντήσεις που χρειάζεται. Σε αυτούς που λοιδορούν, αν και από μέσα τους το φυλλοκάρδι τους ξέρει μόνο πόσο καυτή αισθάνεται την ανάσα μας.
Δε θα περάσει κανένας λοιπόν, οχυρώνουμε το δρόμο με τα κορμιά μας, χαλάλι για τον ΑΡΗ μας να γίνουμε καπνός και μπαρούτι, που θα συνθλίψει τον αρρωστημένο και στημένο κόσμο τους συθέμελα.
Με ανοιχτά τα μάτια θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε, μακριά και απέναντι από αυτούς με τις γραβάτες και τα ακριβά κοστούμια. Από δω και πέρα καθιερώνουμε το δικό μας νόμο, απροσκύνητοι, άπιστοι μα πάνω από όλα ερωτευμένοι με τις ιδέες μας. Παθιασμένοι όσο ποτέ και αποφασισμένοι όσο βλέπουν όλοι καθημερινά στο δρόμο.
Γιατί αδερφέ μου εσύ, εγώ και όλοι μας μαζί, εμείς είμαστε ο δρόμος. Ο ΑΡΗΣ είναι ο δρόμος και περιμένει να τον διαβείς χαμογελαστός και περήφανος. Χωρίς αβάντα καμιά.
Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όλα τα αδέρφια που όλα τα χρόνια, ένας αιώνας δεν είναι και λίγο, πέρασαν το κατώφλι πειθαρχείων, κρατητηρίων για να υπερασπιστούν το είναι μας. Αυτό το μοναδικό συναίσθημα που μας κρατά ακόμα εδώ, ζωντανούς και όρθιους πάνω στο όραμα.
Ραντεβού στους δρόμους….
ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΗ
ΒΑΛΤΕ ΤΟ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΑΣ
TheKoulWay 