Carlo Vive

 

Γένοβα, 20 Ιουλίου 2001, ακριβώς 15 χρόνια πίσω στο θυμητικό του νου η σημαδιακή ημέρα που ο καπιταλισμός έριξε το σπόρο της αδυσώπητης βίας σε όσους αντιστέκονται.

Refugees Welcome

Ζώντας σε μια εποχή οικονομικής κρίσης, η δίνη της οποίας είναι τέτοια, που έχει φέρει τα πάνω κάτω σε όσα είχαμε για δεδομένα στην κοινωνία μας. Ανεργία, φτώχεια, ανάγκη, προσφυγιά, πρωταγωνιστούν και επικρατούν στην καθημερινότητα όλων.

Με λένε δρόμο

Παίρνω βαθιά ανάσα και τα βγάζω όλα από μέσα μου με τη μία. Όχι ακριβώς όλα, αυτά που γίνανε απόψε, μέσα σε λίγες ώρες, εκεί που όλοι λένε ότι καταλαβαίνουν, κατανοούν αλλά πάντα μα πάντα δείχνουν ότι δε νιώθουν τίποτα και απλά θέλουν να σε ξεφορτωθούν από τον μικρόκοσμο τους. Σαν σκουπίδι στον κάδο, κακό σπυρί που βγήκε σε ακατάλληλο σημείο και τους πονά και τους γδέρνει.

Δε βάζω εγώ μυαλό

ΑΡΗΣ είσαι για πάντα και παντού

Όταν όλα καταρρέουν, διαλυμένα, μισογκρεμισμένα, μαύρα και άραχνα. Όταν όλα δείχνουν ότι το τέλος, όσο άσχημο και πικρό και αν είναι, είναι προτιμότερο από το βασανιστήριο της ζωής να παραταθεί ακόμα λίγο. Όταν ο επιθανάτιος ρόγχος συνδυάζεται με τους χτύπους της καρδιάς σου. Όταν όλα είναι ζοφερά και το μέλλον δεν έχει καμία ελπίδα για ανατροπή στο θαύμα.

Στα γνωστά λημέρια

 

‘Ήρθε η ώρα να διαβούμε ξανά το ίδιο μονοπάτι, το τόσο γνώριμο για μας που θαρρείς έχει ονόματα δικά μας χαραγμένα στο διάβα του. Συνθήματα γραμμένα σε τοίχους, σημαίες που κυματίζουν ψηλά και οι φωνές μας, οι δικές μας φωνές, να δονούν την ατμόσφαιρα ξανά και ξανά και ακόμα μια φορά ξανά.

Το αληθινό

Αν δεν είσαι ένας/μια από εμάς δε μπορείς να καταλάβεις. Δε μπορείς να νιώσεις το αίμα που κυλά καυτό, να δίνει ρυθμό σε κάθε ικμάδα του κορμιού σου, τα χτυπήματα του εγκεφάλου παρέα με αυτή της καρδιάς.

Ματωμένος Χρυσός

Εμείς, οι πιστοί του Άρη Θεσσαλονίκης, είμαστε εδώ για 101 χρόνια και έχουμε σκοπό να μη σταματήσουμε ποτέ να μην είμαστε παρόντες στον τόπο αυτό. Τα ιδανικά και οι αξίες που είναι ακόμα εδώ από το μακρινό Μάρτη του 1914, μένουν ακόμα ατόφιες και αναλλοίωτες στο χρόνο, σε οτιδήποτε θα μπορούσε να κάμψει στο χιλιοστό όλα όσα πιστεύουμε και αντιπροσωπεύουμε.

101 και συνεχίζουμε….

Περήφανα, αγέρωχα, συντροφικά, χωρίς καβάτζα καμιά. Ξοδεύτηκαν 101 χρόνια και ακόμα εδώ, μπροστάρηδες και πιο ζωντανοί από ποτέ. Καυτό το αίμα να κυλά στις φλέβες μας, στεκόμαστε στο ίδιο σημείο ξανά, στο μάτι του κυκλώνα με τη μπόρα να μαίνεται κατά πάνω μας πιο λυσσασμένα από ποτέ.

Υποκρισία

Υποκρισία είναι όταν ενώ πιστεύω κάτι να λέω κάτι διαφορετικό, όταν το πρόσωπο που φανερώνω στους άλλους κατά βάθος δεν είναι το αληθινό μου αλλά ένα προσωπείο. Το ακριβώς αντίθετο από το γνήσιο, το αληθινό και ειλικρινές.